Groningen

De kritiek op de Europese Unie wordt steeds groter. Vandaag koos het Verenigd Koninkrijk voor een Brexit. De verdeeldheid over deze keuze is ook onder de Nederlandse bevolking erg groot.

Bij het referendum over de Europese Grondwet in 2005 stemde 61.6 procent van de kiezers tegen. In 2016 stemde 61 procent tegen het associatieverdrag van de EU met de Oekraïne. Daarnaast zijn er veel kiezers die niet eens de moeite nemen om hiervoor naar de stembus te gaan. Vaak omdat zij cynisch zijn geworden omdat "er toch niet geluisterd wordt". (Vaak krijgen zij ook nog gelijk: zie uitkomsten referenda Europese Grondwet en associatieverdrag Oekraïne).

Veel Nederlanders voelen zich in eerste instantie geen Europeaan. Het is geen discussie of we wel of niet moeten samenwerken bij grensoverschrijdende problemen. De discussie en de verdeeldheid gaat vooral over het afstaan van soevereiniteit en zeggenschap.

Waarom bepaalt de Europese Unie dat wij onze publieke diensten, zoals bijvoorbeeld openbaar vervoer en thuiszorg moeten aanbesteden? Waarom worden besprekingen over ingrijpende vrijhandelsverdragen zoals TTIP in het geheim gevoerd? Waarom blijken alle beslissingen nadelig uit te pakken voor werkenden en in het voordeel te zijn van (belastingontwijkende) multinationals? Daar komt het cynisme en de kritiek vandaan.

Afgelopen jaren zijn daar de Eurocrisis en het vluchtelingenprobleem bij gekomen. Een Eurocrisis die de Europese Unie met de invoering van de euro zelf veroorzaakt heeft. Een vluchtelingenprobleem die mede-veroorzaakt is door interventies in Irak, Afghanistan en Syrië waar de Europese Unie geen antwoord op heeft en die zij jarenlang niet weet op te lossen.

Wie zijn die mensen eigenlijk die deze beslissingen nemen? Namen als Tusk, Juncker, Schulz of Malmström zeggen mij niets. Ik heb ze niet gekozen. Bewoners weten ook niet hoe ze hier invloed op uit kunnen oefenen. Daartegenover staat dat heel Brussel stampvol zit met lobbyisten die wel invloed uitoefenen en vooral lobbyen voor grote multinationals.

Het onvermogen om daadwerkelijk grensoverschrijdende problemen zoals de vluchtelingencrisis op te lossen, de afstand tot 'gewone mensen' en het voortdurend kant kiezen voor het grote geld en de multinationals ten koste van werkenden heeft mensen doen afkeren van Europese samenwerking.

Of een Nexit de oplossing is, is de vraag. Één ding is zeker, we moeten het volk meer laten spreken. Daarom moet er veel macht weg bij de EU en terug naar de lidstaten.